Opowiem ci ciekawą historię. A nawet kilka - "M jak maga" Neil Gaiman

Recenzja sponsorowana przez Arię, która pożyczyła mi książeczkę. Dzięki!:)

Neil Gaiman jest autorem niewątpliwie płodnym, chociaż tylko część jego twórczości stanowią książki. Jest też jednym z niewielu autorów, który z równą lekkością piszą dla dzieci i dla dorosłych. Tym razem mamy do czynienia ze zbiorem opowiadań dla młodszych czytelników, jednak teksty zawarte w „M jak magia” jakością bija na głowę wiele opowiadań dla dorosłych. I czasem dostarczają nieporównywalnie większej rozrywki.

Zbiorek rozpoczyna się wstępem, w którym autor wyjaśnia, dlaczego opowiadania są fajne i dlaczego tak bardzo lubił je, kiedy sam był dzieckiem (muszę przyznać, że nie podzielałam jego sympatii). Tekst jest na tyle ciekawy, że zaczęłam po cichu marzyć o jakimś zbiorku felietonów czy esejów Gaimana. Ale to tylko wstęp, przejdźmy więc do opowiadań, zwłaszcza, że autor napisał też, czego się można po „M jak magii” spodziewać.

„Sprawa dwudziestu czterech kosów” to opowieść detektywistyczna rozgrywająca się w mrocznych zaułkach Bajkowa. Śledztwo prowadzi Tom Paluch, a jego przedmiotem są niewyjaśnione okoliczności śmierci Humpty Dumpty’ego. Sposób, w jaki Gaiman wykorzystał zarówno te, jak i inne bajkowe postacie bardzo przywodzi na myśl filmy o Shrecku, ze szczególnym uwzględnieniem „Kota w Butach”. Przestępczy światek Bajkowa to nie przelewki, za to świetna zabawa nie tylko przez odnajdywanie znanych postaci w nowym kontekście, ale też dzięki ciekawej intrydze.

„Trollowy most” to z kolei historia chłopca (a później mężczyzny), który podczas jednej ze swoich wypraw do pobliskiego lasu spotkał trolla. Rzecz to niesłychana, albowiem działo się to w naszym świecie w latach mniej więcej pięćdziesiątych. Co było dalej, przeczytajcie sami, ja dodam tylko, że fabuła, mimo dobrej pointy, nie była szczególnie absorbująca.

„Nie pytaj diabła” to króciutki tekst o złowrogim, zabawkowym diable, który wpływa na życie bawiących się nim dzieci. Chociaż pod względem wykonania nie mam tu nic do zarzucenia, nie trafił do mnie. Dla odmiany „Jak sprzedać Most Pontyjski” ubawiło mnie setnie, jest to bowiem historia jednego z oszust doskonałych, dokonanych na innej planecie. Napisana ze swadą i pomysłem w taki sposób, że czytelnik nie może się doczekać rozwiązania zagadki.

„Październik w fotelu” wykorzystuje częsty w baśniach motyw dwunastu miesięcy siedzących wokół ogniska. Tym razem opowiadają sobie historie. I choć opowieść tytułowego miesiąca wypadła świetnie, całego opowiadania jakoś nie mogę zaliczyć do najlepszych tekstów. W przeciwieństwie do „Rycerskości”, która oczarowała mnie klimatem z Monthy Pytona rodem. Bo poszukiwania świętego Graala u współczesnej, angielskiej staruszki nie można inaczej określić.

„Cena” to jedno z moich ulubionych opowiadań z tego tomiku. Po pierwsze dlatego, że jest o kocie. Po drugie dlatego, że bazuje na magii, jaką przypisuje się tym zwierzętom, a po trzecie dlatego, że pokazuje Czarnego Kota w całkiem innym świetle, niż straszne opowieści. Świetna rzecz.

„Jak rozmawiać z dziewczynami na prywatkach” ma świetny pomysł, ale wolałabym, żeby autor wykorzystał go inaczej – teraz brakuje tu mocnej pointy. Zupełnie inaczej, niż w „Ptaku słońca” (które to opowiadanie znajduje się też w zbiorze „Rzeczy ulotne”, o ile się nie mylę). Tutaj co prawda nie dałam się zaskoczyć fabułą, ale za to pointa jest powalająco pomysłowa. Sam koncept opowiadania z resztą też. „Nagrobek dla wiedźmy” to jeden z rozdziałów „Księgi cmentarnej” – świetnie wypada w obu rolach. Na koniec zaś autor podał „Instrukcję” radzenia sobie w baśniowych krainach, wierszem pisaną.

Ogólne wrażenia po „M jak magii” są jak najbardziej pozytywne. Jeśli dacie dziecku ten zbiorek, możecie być pewni, że polubi opowiadania.

Tytuł: M jak magia

Autor: Neil Gaiman

Tytuł oryginalny: M for Magic

Tłumacz: Paulina Braiter

Wydawnictwo: MAG

Rok: 2007

Stron: 240