Subiektywne prasowanie #15 - "Nowa Fantastyka" 03/2013

Na okładce marcowej Nowej Fantastyki temat z najgorętszej w tym miesiącu premiery - premiery gry Crysis 3 (kto grywa, ten kojarzy, kto nie grywa, tego zapewne i tak nie obchodzi). W środku zaś konkurs (trwa do końca marca, można jeszcze wziąć udział) z nagrodą w postaci gry i obszerniejsza recenzja, ale może zajmijmy się wszystkim po kolei. 

Tam, gdzie zwykle mamy felieton Ćwieka, tym razem rozgościł się wspomniany wcześniej konkurs. Za nim zaś, z okazji premiery nowego filmu, dość obszerny artykuł o historii ekranizacji „Czarnoksiężnika z Krainy Oz”. W naszej kulturze powieść Bauma raczej nie odegrała większej roli, za to za oceanem jest jednym z kultowych i ulubionych przez twórców motywów i bywała często przenoszona na ekran. Z tym, że od powieści znacznie sławniejsza jest pewna ekranizacja – i to właśnie do niej odnosi się większość ozowych motywów popkulturowych, z rubinowymi czółenkami na czele. Spragnionych szczegółów zapraszam do lektury artykułu (a w sumie i powieści, czemu nie, przecież nie zaszkodzi).

Następny tekst uważam za najciekawszy w numerze, dotyczy on bowiem tematu mało znanego. „Prawdziwi superbohaterowie”, jak łatwo wywnioskować z tytułu, mówi o ludziach, którzy w „realu” przywdziewają trykoty i ganiają za przestępcami, względnie udzielają się społecznie. Mnóstwo ciekawostek zawiera ten tekst i polecam, bo podejrzewam, że wielu czytelników nawet o zjawisku nie słyszało (jak niżej podpisana – pomijając oczywiście przebieranie się na konwenty w celu szeroko pojętej rozrywki).

Artykuł Łukasza Czarneckiego przybliża nam postać gargulca w kinematografii – i trzeba przyznać, że biedne maszkary oszołamiającej kariery na ekranie nie zrobiły. Osobiście uważam artykuł za udany, bo dowiedziałam się z niego o istnieniu pewnego animowanego serialu Disney’a, o którym nie wiedziałam, a do animowanych seriali Disney’a (i nie tylko, chodzi tu jednak o pewien charakterystyczny zestaw cech, a nie producenta) mam ogromną słabość i lubię je poznawać. Będzie więc czego szukać w odmętach sieci. 

Kolejny tekst również traktuje o maszkarach, tym razem jednak modniejszych – czyli tych, co to ostatnio się w nastolatkach zakochują. Tekst Mateusza Albina wydaje mi się żartobliwy humorem dość uszczypliwym, ale generalnie odnotowałam sympatię do zjawiska, taką typu „lubię was, ale wolę was bliżej nie poznawać”. A że kazali poznawać, autor sumiennie poznał i opisał. Rozumiem go i pewnie kiedyś obejrzę „Wiecznie żywego” (książka podobała mi się bardzo, choć głównie dlatego, że motyw romansu wydał mi się pretekstowy).

Dalej mamy artykuł przybliżający sylwetkę popularnego reżysera J. J.Abramsa – głównie dlatego, że to on ma reżyserować kolejne części „Gwiezdnych wojen”, szumnie zapowiadane na 2015 rok. Ciekawa jestem, jak mu wyjdą. Na następnej stronie Michał Cetnarowski przedstawia się czytelnikom jako nowy redaktor działu prozy polskiej w Nowej Fantastyce. 

Tekst „z lamusa” tym razem nie powalił mnie, bo informacje o zaginionych kontynentach, których tak naprawdę nigdy nie było, znałam już wcześniej (z tak ciekawych przedmiotów jak ewolucjonizm czy wędrówki zwierząt). Niemniej wykonanie i podawane przez parę autorów detale są bardzo ciekawe. Dalej jest już tylko długa na całą stronę recenzja Crysisu 3 i felietony oczywiście.

Michael Sullivan poucza adeptów sztuki pisarskiej o roli plastycznego języka i przyznam, że tym razem jego rady wydają mi się nad wyraz mętne. Rafał Kosik prowadzi rozważania o wulgaryzmach w literaturze młodzieżowej i całkiem ciekawie prawi. Zaś Peter Watts opowiada nam o filmie, który ostatnio obejrzał, czyli o „Życiu Pi”, porównując go z „Avatarem”. Zupełnie niepotrzebnie moim zdaniem, bo „Avatar” miał raczej oszołomić wizualnie w 3D, a scenariusz o smerfnej Pocahontas jeno wzruszyć publikę najprostszą sztuczką (ach, te złośliwe komentarze o „życiu długo i szczęśliwie przez plus-minus cztery lata, zanim z Ziemi sprowadzą głowice atomowe”…), zaś „Życie Pi” nastawione było na głębszy przekaz. Innymi słowy, to jakby porównywać Sapkowskiego z Dostojewskim i marudzić, że ten pierwszy jakieś niedorobione banialuki publikuje. Łukasz Orbisowski opowiada też o filmie, ale o innym – „Nieprzyjacielu” konkretnie.

Publicystyka odhaczona, możemy więc przejść do opowiadań, których niewiele w tym numerze. Pierwszy z trzech tekstów polskich to „Euklidesja” Macieja Parowskiego – króciutki, paranaukowy tekst opublikowany w hołdzie odchodzącemu redaktorowi, a i dla czytelnika całkiem przyjemny. „Chimaerus” Jędrzeja Burszty ma być miksem stylu Harrisona i Miebille’a i muszę uwierzyć na słowo, bo żadnego z tych dwóch autorów jeszcze nie miałam przyjemności poznać. Niemniej, samo opowiadanie jest bardzo ciekawe w warstwie językowej, choć także nie przekombinowane. „Agnozja. Zapis przypadku” Aleksandra Gütsche bardzo mi się podobała, mimo porównania do twórczości Dicka, za którym nie przepadam. Poruszanie tematy własnej tożsamości w szaleństwie przypadło mi do gustu.

Z prozy obcej tym razem mamy tylko jedno opowiadanie, ale za to bardzo długie. Chodzi o „O mało nie oszaleliśmy z radości” Davida Maruska (Maruseka?). I cóż, mam problem z tym tekstem – o ile zdecydowanie jest to opowiadanie bardzo dobre, budzące w czytelniku emocje, to poruszona w nim tematyka pozostawia niedosyt. O ulotności szczęścia można by było chyba jednak napisać coś ciekawszego, jeśli chcemy do tego wykorzystać futurystyczne realia (no jasne, pojawia się tam jeszcze kwestia wolności jednostki i temat inwigilacja a bezpieczeństwo, ale w opowiadaniu pełnią rolę raczej urozmaicających detali – choć mniemam, że w powieści na podstawie opowiadania zostały rozwinięte).

A co poza tym? Recenzje i konkursy. A ja czekam na następny numer.