poniedziałek, 15 listopada 2010

"Piekło to świadomość naszych błędów bez możliwości naprawy"* - "Wolałbym żyć" Thierry Cohen


Czy wiecie, czym jest dybuk? Według mitologii żydowskiej, jest to dusza zmarłego, która nie może zaznać wiecznego spoczynku. Wstępuje więc w ciało żywego człowieka i przejmuje nad nim kontrolę, w pewnym momencie wypierając duszę właściciela, która nie ma już nic do powiedzenia w sprawie swojego ciała. W czasie lektury „Wolałbym żyć” skojarzenie z dybukiem przylgnęło do mnie na samym początku i pozostało do ostatniej strony. A dla uściślenia dodam, że żaden dybuk (jako stworzenie fantastyczne bądź mityczne) w fabule się nie pojawia.

Historia opowiedziana przez autora jest niezwykła. Zaczyna się bowiem od samobójstwa nieszczęśliwie zakochanego młodego człowieka. Jednak świadomość Jeremiasza nie gaśnie w tym momencie. Pisany mu jest inny los. Musi obserwować, jak życie innych ułożyło się po jego śmierci. Co najważniejsze, w życiu tym ciągle bierze udział jego ciało, jak najbardziej żywe. Tylko dusza, czy też świadomość młodego mężczyzny, pozostaje nieobecna, pojawiając się jako bezsilny obserwator w chwilach kluczowych. Ale dlaczego tak się stało? Dlaczego Jeremiasz nie odszedł w niebyt czy też nie płonie teraz w piekielnym ogniu należnym samobójcom? Czy doświadczenie to czegoś go nauczy? I najważniejsze: czy Jeremiasz dostanie drugą szansę?

Książka jest niesamowicie wciągająca, a jeśli wziąć pod uwagę jej niewielkie gabaryty, czyta się ją wręcz ekspresowo. Mogę nawet stwierdzić, że zbyt szybko. Jednak nie chciałabym, aby autor bardziej się rozpisywał czy też bardziej rozwijał te czy inne wątki. Czasem mniej znaczy lepiej i „Wolałbym żyć” jest tego najlepszym przykładem.

Jeremiasz bardzo przypomina mi Oskara z „Oskara i pani Róży” Schmitta. Chociaż jeden z nich jest dziesięcioletnim chłopcem wbrew woli niejako skazanym na śmierć, a drugi dwukrotnie starszym młodym człowiekiem, niemogącym się upragnionego końca doczekać, łączy ich pewien element. Zarówno dziecko, jak i młody mężczyzna doznają przyspieszonego procesu dojrzewania poprzez śmierć. I chociaż ze zrozumiałych względów u Jeremiasza proces ten jest bardziej drastyczny, to w zasadzie obaj przechodzą przez bardzo zbliżone jego etapy.

Bohaterowie (wszyscy razem) są skonstruowani dobrze i mimo, że autor nie poświęca im całych rozdziałów ani nie uprawia wodolejstwa, możemy zajrzeć głęboko w ich umysły. Dla mnie to wielki plus. Poza tym opisy emocji i stanów psychiki są tak żywe i barwne, tak pełne realizmu, że nie sposób nie dzielić ich z postaciami.

Co mi w książce przeszkadzało? Tłumaczenie. W sumie nie jest w tej kwestii tragicznie, nie ma błędów rażących i na zgrzyty nie natykamy się zbyt często. Jednak tłumaczenie niektórych wyrażeń, mimo, że nie błędne, wywoływały we mnie dysonans. Ot, choćby zwroty w języku polskim utarte (choć jeszcze nie frazeologiczne) występują tutaj w dziwacznych niekiedy mutacjach. Nie jest to błąd: po prostu żaden zwykły człowiek takich wyrażeń nie używa. Taki stan rzeczy nieco utrudniał mi delektowanie się treścią.

Ogólne wrażenie? W mojej osobistej klasyfikacji Thierry Cohen wyrównał poziom, jeśli nie przewyższył Schmitta. Niech jednak osoby, które Schmitta nie trawią, nie zrażają się moim porównaniem. Bo historia podana w sposób tak ciekawy i niebanalny, a poza tym tak wzruszająca i jednocześnie odmienna od pozostałych zasługuje n przeczytanie. Zachęcam więc. Szczerze.

Tytuł:
Wolałbym żyć
Autor: Thierry Cohen
Tłumacz: Wiktor Dłuski
Tytuł oryginalny: J'Auraus prefere vivre
Wydawnictwo: Świat Książki
Rok: 2008
Stron: 190


*Cohen Thierry, Wolałbym żyć, Świat Książki, warszawa 2008, str. 185.

12 komentarzy:

  1. Chyba się skuszę. Choć pewnie będę płakać jak bóbr ;)

    OdpowiedzUsuń
  2. O! O! O! Coś takiego już dawno chciałam przeczytać...wpisane na liste:) jdynie okładka bardzo słaba.

    http://lotta-kronika-pachnacych-kartek.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  3. czytałam i podobało mi się szalenie!

    OdpowiedzUsuń
  4. Nyx - ja pod koniec nie płakałam tylko dlatego, że na wykładzie jakoś mi nie wypadało.;D

    LOTTA - okładka też mi się niespecjalnie podoba, ale wydanie ogólnie jest bardzo solidne. A najważniejsza jest przecież treść.;)

    Kaś - to chyba nawet Twoja recenzja zwrócila mi uwagę na tą książkę.:)

    OdpowiedzUsuń
  5. Mam tę książkę w domu, czytałam dość dawno, ale pamiętam, że ogromnie mi się podobała. Zaskoczeniem było dla mnie zakończenie. Również wszystkim polecam tę pozycję i zastanawiam się, czy może warto byłoby wrócić do niej w wolnej chwili... odświeżyć sobie całość. ;)

    OdpowiedzUsuń
  6. Nie słyszałam wcześniej o tej książce, a szkoda, bo pewnie przeczytałabym już ją dawno:) Wydaje się być ciekawa...

    OdpowiedzUsuń
  7. Muszę przyznać, że brzmi to naprawdę zachęcająco. Nawet nie to porównanie do Schmitta, ale ogólny zarys historii, jaką zmalował autor. Nie wiem dlaczego, ale wątki samobójcze jakoś zawsze mnie interesowały...

    OdpowiedzUsuń
  8. Liliowa - a mnie właśnie zakończenie nie zaskoczyło, spodziewałam się czegoś w tym rodzaju. Co w niczym nie ujmuje książce, bo uważam, że takie właśnie najlepiej do niej pasuje.:)

    Susie, Anaisse - Polecam, świetna, choć malutka (więc nawet jeśli się nie spodoba, to niewiele czasu na nią stracicie;)).

    Futbolowa - To chyba jeden z najbardziej oryginalnych wątków samobójczych, na jakie trafiłam w literaturze. Myślę, że książka przypadnie Ci do gustu.:)

    OdpowiedzUsuń
  9. O! Chyba nawet mam to w domu. A konkretnie moja Mama ma. Wcześniej nie zainteresowałam się tą książką, ale tak zachwalasz, że pewnie w końcu się skuszę.

    OdpowiedzUsuń
  10. Ciekawie się zapowiada ;P Świetna recenzja i ślicznie tu u Ciebie teraz ;)

    OdpowiedzUsuń
  11. Merci pour ce commentaire (traduit avec Google Traduction ;-)
    C'est une belle vision de mon roman.
    Amitiés
    Thierry Cohen
    thierry@thierry-cohen.fr

    OdpowiedzUsuń

Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...