„Vlad Taltos” to jedna z serii zapomnianych – coś, co kiedyś bardzo chciałam przeczytać, ale z takich czy innych powodów rozeszło się po kościach. Tutaj powodem był brak dostępu do pierwszego tomu. Na szczęście w komentarzach pod wstępną smoczą notką o serii przypomniała mi Winky, więc postanowiłam jednak się z nią zapoznać. Co prawda fakt, że z napisanych trzynastu tomów w Polsce wyszło tylko pięć jest nieco deprymujący, ale jeśli ktoś jest miłośnikiem fantastyki, nie żyjąc jednocześnie w anglosaskim kręgu kulturowym (albo nie znając dobrze języka), to powinien się uodpornić na takie sytuacje. Tym razem przynajmniej wiem, że pakuję się w niedokończony cykl.
Vlat Taltos jest płatnym zabójcą. To znaczy, jest nim między innymi, bo do Domu Jherega należy już na tyle długo, że obrósł w inne mniej lub bardziej legalne źródła utrzymania. Niemniej, reputacja wymaga, aby od czasu do czasu przyjąć zlecenie. A trafia się propozycja tyleż lukratywna, co trudna i niebezpieczna – chodzi o dyskretne i szybkie usunięcie osoby, która naraziła się całemu Domowi Jherega. Problem polega na tym, że czasu jest bardzo mało, a delikwenta jeszcze nie udało się zlokalizować…
Świat powieści jest opisywany przez autora dość zdawkowo (do tego stopnia, że myślałam, iż więcej o nim napisał w innym, nie wydanym w Polsce cyklu, również osadzonym w tym samym uniwersum – byłam przekonana, że powstał wcześniej. Okazało się, że „Jhereg” to najwcześniejsza powieść z Imperium Dragaerańskiego), przez co można odczuć pewien niedosyt, jednak drobne niedoinformowanie nie przeszkadza w lekturze. Rzecz rozgrywa się w rządzonym przez elfy imperium (ziemie ludzi leżą dalej na wschód), w którym to ludzie są mniejszością etniczną i jak to mniejszość, bywają dyskryminowani. Poza wzrostem, zarostem i szpiczastymi uszami ludzi od elfów odróżnia też magia – każda rasa ma właściwy dla siebie sposób praktykowania jej. Całość zaś, ze względu na genezę lokalnych humanoidów, przez długi czas przypominała mi rzeczywistość z klasycznego Warhammera. Zastanawiałam się nawet, czy przypadkiem nie trafiłam na jakąś franszyzę, ale nie. Poza tym, świat jest całkiem ciekawy, szkoda tylko, że na etapie pierwszego tomu mamy jeszcze sporo luk w wiedzy o nim.
Wiecie, co mnie najbardziej zdziwiło? To, że Vlad, mimo życia w światku przestępczym, jest tak bardzo podobny do tych wszystkich mniej lub bardziej samotnych detektywów, których spotykam w urban fantasy. Nie wiem, jak dalej, ale w tym odcinku też prowadzi śledztwo w celu odnalezienia ukrywającej się ofiary, korzystając przy tym z podobnych jak oni metod. Charakterek też ma podobny, ale zdecydowanie bardziej dojrzały. W przeciwieństwie do detektywów, nie upiera się, że sam wszystko załatwi – otacza się siatką współpracowników i przyjaciół, dzięki czemu mamy możliwość poznania kilku barwnych postaci. Jest więc Loiosh, chowaniec Vlada. Loiosh jest jheregiem, czyli taką wiwerną wielkości kota (choć autor ilustracji na okładce miał odmienne zdanie). Może się ze swoim panem porozumiewać telepatycznie i czasem bywa złośliwy, ale pozostaje wiernym towarzyszem. Jest Cawti, żona Taltosa – co już ją wyróżnia, bowiem, ekhem, detektywi zazwyczaj są samotni. A tu mamy bardzo ładnie opisane małżeństwo dwójki profesjonalistów. Mamy też kilka szlachetnie urodzonych i mniej szlachetnie urodzonych elfów, ale niestety, trochę zbyt mało o nich wiemy. Niemniej, zapowiadają się ciekawie.
No i tak, sięgnęłam po opowieść o płatnym zabójcy i jego małej gadzinie, dostałam o detektywie na opak. Ale nie narzekam, bo ostatecznie czytało się całkiem fajnie (choć do miejscami zbyt potocznego stylu mogłabym się przyczepić. Ale że nie wiem do kogo – autora czy tłumacza – to już nic nie mówię), a mała gadzina spełnia oczekiwania. Po kolejny tom sięgnę i będę liczyć na pokazanie większego kawałka świata i może nieco mniej chaosu w fabule. Mam nadzieję, że się nie zawiodę.
Tytuł: Jhereg
Autor: Steven Brust
Tytuł oryginalny: Jhereg
Tłumacz: Jarosław Kotarski
Cykl: Vlad Taltos
Wydawnictwo: Rebis
Rok: 2002
Stron: 280
