Jak być może wiecie, bo kilkukrotnie o tym wspominałam, Marginesy od jakiegoś czasu wydają komiksy. Jednym z pierwszych, jaki pojawił się w ofercie, był „Tetris. Ludzie i gry”. Przyznam, że miałam pewne wątpliwości, ale uznałam, że historia stojąca za jedną z najpopularniejszych gier wszech czasów może być intrygująca (gry interesują mnie raczej umiarkowanie, ale zawsze jestem ciekawa procesu twórczego i decyzyjnego stojącego za znaną marką).
I chyba się przeliczyłam. Nie zrozumcie mnie źle, sama historia jest całkiem fascynująca i została przedstawiona bardzo rzetelnie (szczególnie ciekawie wypada przepychanka polityczno-ekonomiczna na najwyższych szczeblach, bo jako gra stworzona w ZSRR Tetris oczywiście nie mógł zostać tak po prostu sprzedany na licencji), ale mam pewne wątpliwości, czy forma, jaką jest komiks, zwłaszcza w takim wydaniu, jest odpowiednia.
Widzicie, dla mnie komiks jest medium wyjątkowo wdzięcznym do przekazu emocji, ponieważ w większości przypadków obraz oddziałuje na nas w tej kwestii lepiej niż słowo pisane. Dlatego też najlepiej sprawdza się w opowieściach, w których emocje są ważne. Tymczasem Box Brown wybrał sobie do opowiedzenia historię, która skupia się raczej na suchych faktach i jest dość beznamiętną relacją. Co sprawia, że kompletnie nie wykorzystuje potencjału medium, w jakim się ją opowiada.
Problematyczna ostatecznie okazała się też kreska. Osobiście wolę bardziej bogatą w szczegóły, minimalizm nieszczególnie mnie pociąga, ale doszłam do wniosku, że skoro w komiksach internetowych uproszczenia nie przeszkadzają mi jakoś szczególnie, to i tu nie będą problemem. Nie wzięłam pod uwagę, że w sieci najczęściej publikuje się kilka kadrów naraz, a tu czeka na mnie ponad 200 stron. I tak komiks, mimo że bardzo przemyślany wizualnie i kompozycyjnie, bardziej mnie zmęczył, niż zachwycił.
Nie chcę nikomu odradzać „Tetrisa”, bo to nie jest zła opowieść, wręcz przeciwnie. Niestety, okazała się kompletnie niekompatybilna ze mną na wielu poziomach. Ale to jeszcze nie oznacza, że innym nie może się spodobać.
I chyba się przeliczyłam. Nie zrozumcie mnie źle, sama historia jest całkiem fascynująca i została przedstawiona bardzo rzetelnie (szczególnie ciekawie wypada przepychanka polityczno-ekonomiczna na najwyższych szczeblach, bo jako gra stworzona w ZSRR Tetris oczywiście nie mógł zostać tak po prostu sprzedany na licencji), ale mam pewne wątpliwości, czy forma, jaką jest komiks, zwłaszcza w takim wydaniu, jest odpowiednia.
Widzicie, dla mnie komiks jest medium wyjątkowo wdzięcznym do przekazu emocji, ponieważ w większości przypadków obraz oddziałuje na nas w tej kwestii lepiej niż słowo pisane. Dlatego też najlepiej sprawdza się w opowieściach, w których emocje są ważne. Tymczasem Box Brown wybrał sobie do opowiedzenia historię, która skupia się raczej na suchych faktach i jest dość beznamiętną relacją. Co sprawia, że kompletnie nie wykorzystuje potencjału medium, w jakim się ją opowiada.
Problematyczna ostatecznie okazała się też kreska. Osobiście wolę bardziej bogatą w szczegóły, minimalizm nieszczególnie mnie pociąga, ale doszłam do wniosku, że skoro w komiksach internetowych uproszczenia nie przeszkadzają mi jakoś szczególnie, to i tu nie będą problemem. Nie wzięłam pod uwagę, że w sieci najczęściej publikuje się kilka kadrów naraz, a tu czeka na mnie ponad 200 stron. I tak komiks, mimo że bardzo przemyślany wizualnie i kompozycyjnie, bardziej mnie zmęczył, niż zachwycił.
Nie chcę nikomu odradzać „Tetrisa”, bo to nie jest zła opowieść, wręcz przeciwnie. Niestety, okazała się kompletnie niekompatybilna ze mną na wielu poziomach. Ale to jeszcze nie oznacza, że innym nie może się spodobać.
Książkę otrzymałam od wydawnictwa Marginesy.
Autor: Box Brown
Tytuł oryginalny: Tetris. The Games People Play
Tłumacz: Marcin Wróbel
Wydawnictwo: Marginesy
Rok: 2019
Stron: 248
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.