Za mną ostatnia jak dotąd napisana powieść o Krzyczącym w Ciemności (choć przygarnęłabym jeszcze jakiś zbiór opowiadań z uniwersum, nie powiem). Pod pewnymi względami „W mocy wichru” było lektura bardzo satysfakcjonującą (na przykład objętość miło zaskoczyła), pod innymi jakby mniej, ale może przejdźmy do konkretów.
Tym razem zaczyna się od tego, że Marshia ma kłopoty – jej demoniczny mocodawca postanowił podarować jej kontrakt innej dolinie Otchłani, a potencjalny nowy opiekun raczej nie ma dobrych zamiarów, a do tego chce wciągnąć na służbę dwie uczennice żmijki. W cyrografie jest jednak pewien zapis, który daje szansę wyplątania się z całej sytuacji, ale nie będzie to łatwe, a konsekwencje będą poważne...
W zasadzie trzeci tom powieści ze świata Zmroczy to nie tyle kolejna opowieść o Krzyczącym w Ciemności (choć oczywiście Brune dostaje obszerny i kluczowy wątek, o czym za chwilę), co o Anavri. I może dlatego wydaje mi się ciekawszy.
Anavri to młoda dziewczyna, którą budzący się czarny dar wyrwał z wygodnego życia umiarkowanie majętnej szlachcianki i wrzucił w kompletnie nieznany świat wiecznie ukrywających się ka-ira, czarnych magów (co właściwie miało miejsce już w poprzednich tomach, ale dziewczyna nie dostała dość czasu antenowego). Inaczej niż w przypadku większości nastoletnich bohaterek powieści dla młodych dorosłych (nie, żeby „Teatr Węży” był cyklem należącym do tego nurtu, ale wiecie, co mam na myśli), które każdą nową moc witają z otwartymi ramionami, Anavri nie chce przyjąć swojego daru. Wie, że nie ma wyjścia i od tej pory musi z nim żyć, ale poza tym stara się ostentacyjnie odrzucać nową moc – stawia bierny opór podczas magicznej edukacji, nie chce słyszeć o swoich nowych możliwościach, podejmuje nawet próby zlikwidowania daru razem ze sobą.
Na kolejnych stronach widzimy, jak Anavri powoli godzi się z tym, że do poprzedniego życia nie ma już powrotu (co rozum wiedział niby od początku, ale serce i emocje nie chciały przyjąć do wiadomości) i że jeśli nie chce umrzeć powolną i bolesną śmiercią jak brat, musi nauczyć się dobrze władać narzędziem, jakie los wcisnął jej w ręce. Ciągle nie lubi siebie jako czarnego maga, nie identyfikuje się z tym określeniem, ale zaczyna doceniać nowe możliwości w ich praktycznych aspektach. Autorce świetnie udało się na stronach powieści oddać ewolucję zagubionej, zrozpaczonej dziewczynki w twardą, młodą kobietę, ciągle poszukującą swojego miejsca we wszechświecie. Do tego stopnia, że znacznie chętniej przeczytałabym powieść o dalszych losach Anavri niż Brune'a (to się odmienia w ogóle?). Co w sumie chyba dotyczy wszystkich żeńskich bohaterek.
Sam Brune też nie próżnuje. Poprzednio zarzucałam mu reaktywność zamiast aktywności i w zasadzie podtrzymuję ten osąd, niemniej autorka tym razem szturcha go fabularnym patykiem niemal bez przerwy, co nie pozwala mu wieść spokojnego, monotonnego i niezbyt dla czytelnika interesującego życia, jakie z pewnością najbardziej by mu odpowiadało. W bardzo satysfakcjonujący sposób otrzymujemy rozwiązanie większości zagadek z przeszłości, głównie tych odnośnie prawdziwej tożsamości żmija i jego powiązań z Otchłanią. Poza tym Brune ma okazję sprawdzić się w roli nauczyciela (z zyskiem dla czytelnika, bo dzięki temu możemy dowiedzieć się nieco więcej o prawach rządzących czarną magią, a to z kolei stanowi nieoceniony dodatek do konstrukcji świata przedstawionego... o czym w sumie też za chwilę). Ponadto autorka wplątuje go w dość niespodziewany romans, którego klasycznym romansem nazwać chyba nie można. Brune bowiem, mimo teoretycznie pozycji siły w tym układzie, dostaje zdecydowanie mniej niż oferuje. Biorąc to pod uwagę, całą tę relację można uznać za oryginalne spojrzenie na temat, w dodatku bardzo dobrze opisane (choć przyznam, że bardzo długo mnie ten wątek uwierał - Brune zdecydowanie nie wyglądał mi na kogoś, kto da się wciągnąć w taki układ).
Sam świat przedstawiony również nieco nam się wzbogacił. Dowiedzieliśmy się trochę o układzie sił w Otchłani, ale to nie jest najważniejsze. Najważniejsze jest to, że geografia planety zaczyna nam przedstawiać się nieco szerzej niż najbliższa okolica pięciu miast nad Zatoką Snów. Dowiadujemy się, że są jakieś oceany, na których występują archipelagi i mamy nawet jakieś inne kontynenty! W sumie to jest ten moment, kiedy obstawałabym za mapką w książce.
Zakończenie pozostaje... irytująco otwarte. To znaczy autorka cwanie pozamykała najważniejsze wątki, żeby rozeźleni fani nie wysyłali jej listów z pogróżkami, ale właściwie ucięła to wszystko w momencie, w którym nie sposób nie dopytywać „I co dalej!?”. Jakim cudem nie dochodziło do aktów przemocy, kiedy jeszcze nie wiadomo było o planowanej kontynuacji, doprawdy nie wiem. Cóż, pozostaje tylko czekać na ciąg dalszy. Choć znając hałasowe tempo, przyjdzie czekać kilka lat.
Tym razem zaczyna się od tego, że Marshia ma kłopoty – jej demoniczny mocodawca postanowił podarować jej kontrakt innej dolinie Otchłani, a potencjalny nowy opiekun raczej nie ma dobrych zamiarów, a do tego chce wciągnąć na służbę dwie uczennice żmijki. W cyrografie jest jednak pewien zapis, który daje szansę wyplątania się z całej sytuacji, ale nie będzie to łatwe, a konsekwencje będą poważne...
W zasadzie trzeci tom powieści ze świata Zmroczy to nie tyle kolejna opowieść o Krzyczącym w Ciemności (choć oczywiście Brune dostaje obszerny i kluczowy wątek, o czym za chwilę), co o Anavri. I może dlatego wydaje mi się ciekawszy.
Anavri to młoda dziewczyna, którą budzący się czarny dar wyrwał z wygodnego życia umiarkowanie majętnej szlachcianki i wrzucił w kompletnie nieznany świat wiecznie ukrywających się ka-ira, czarnych magów (co właściwie miało miejsce już w poprzednich tomach, ale dziewczyna nie dostała dość czasu antenowego). Inaczej niż w przypadku większości nastoletnich bohaterek powieści dla młodych dorosłych (nie, żeby „Teatr Węży” był cyklem należącym do tego nurtu, ale wiecie, co mam na myśli), które każdą nową moc witają z otwartymi ramionami, Anavri nie chce przyjąć swojego daru. Wie, że nie ma wyjścia i od tej pory musi z nim żyć, ale poza tym stara się ostentacyjnie odrzucać nową moc – stawia bierny opór podczas magicznej edukacji, nie chce słyszeć o swoich nowych możliwościach, podejmuje nawet próby zlikwidowania daru razem ze sobą.
Na kolejnych stronach widzimy, jak Anavri powoli godzi się z tym, że do poprzedniego życia nie ma już powrotu (co rozum wiedział niby od początku, ale serce i emocje nie chciały przyjąć do wiadomości) i że jeśli nie chce umrzeć powolną i bolesną śmiercią jak brat, musi nauczyć się dobrze władać narzędziem, jakie los wcisnął jej w ręce. Ciągle nie lubi siebie jako czarnego maga, nie identyfikuje się z tym określeniem, ale zaczyna doceniać nowe możliwości w ich praktycznych aspektach. Autorce świetnie udało się na stronach powieści oddać ewolucję zagubionej, zrozpaczonej dziewczynki w twardą, młodą kobietę, ciągle poszukującą swojego miejsca we wszechświecie. Do tego stopnia, że znacznie chętniej przeczytałabym powieść o dalszych losach Anavri niż Brune'a (to się odmienia w ogóle?). Co w sumie chyba dotyczy wszystkich żeńskich bohaterek.
Sam Brune też nie próżnuje. Poprzednio zarzucałam mu reaktywność zamiast aktywności i w zasadzie podtrzymuję ten osąd, niemniej autorka tym razem szturcha go fabularnym patykiem niemal bez przerwy, co nie pozwala mu wieść spokojnego, monotonnego i niezbyt dla czytelnika interesującego życia, jakie z pewnością najbardziej by mu odpowiadało. W bardzo satysfakcjonujący sposób otrzymujemy rozwiązanie większości zagadek z przeszłości, głównie tych odnośnie prawdziwej tożsamości żmija i jego powiązań z Otchłanią. Poza tym Brune ma okazję sprawdzić się w roli nauczyciela (z zyskiem dla czytelnika, bo dzięki temu możemy dowiedzieć się nieco więcej o prawach rządzących czarną magią, a to z kolei stanowi nieoceniony dodatek do konstrukcji świata przedstawionego... o czym w sumie też za chwilę). Ponadto autorka wplątuje go w dość niespodziewany romans, którego klasycznym romansem nazwać chyba nie można. Brune bowiem, mimo teoretycznie pozycji siły w tym układzie, dostaje zdecydowanie mniej niż oferuje. Biorąc to pod uwagę, całą tę relację można uznać za oryginalne spojrzenie na temat, w dodatku bardzo dobrze opisane (choć przyznam, że bardzo długo mnie ten wątek uwierał - Brune zdecydowanie nie wyglądał mi na kogoś, kto da się wciągnąć w taki układ).
Sam świat przedstawiony również nieco nam się wzbogacił. Dowiedzieliśmy się trochę o układzie sił w Otchłani, ale to nie jest najważniejsze. Najważniejsze jest to, że geografia planety zaczyna nam przedstawiać się nieco szerzej niż najbliższa okolica pięciu miast nad Zatoką Snów. Dowiadujemy się, że są jakieś oceany, na których występują archipelagi i mamy nawet jakieś inne kontynenty! W sumie to jest ten moment, kiedy obstawałabym za mapką w książce.
Zakończenie pozostaje... irytująco otwarte. To znaczy autorka cwanie pozamykała najważniejsze wątki, żeby rozeźleni fani nie wysyłali jej listów z pogróżkami, ale właściwie ucięła to wszystko w momencie, w którym nie sposób nie dopytywać „I co dalej!?”. Jakim cudem nie dochodziło do aktów przemocy, kiedy jeszcze nie wiadomo było o planowanej kontynuacji, doprawdy nie wiem. Cóż, pozostaje tylko czekać na ciąg dalszy. Choć znając hałasowe tempo, przyjdzie czekać kilka lat.
Książkę otrzymałam od wydawnictwa Rebis.
Tytuł: W mocy wichru
Autor: Agnieszka Hałas
Cykl: Teatr węży
Wydawnictwo: Rebis
Rok: 2018
Stron: 608
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.